پیشوایان گرامی اسلام از همان ابتدا مساله « تربیت وهدایت» مردم را در راس برنامه های خود قرار می دادند.
جریان باز پس گرفتن شریعه آب از سپاه معاویه ومباح وآزاد گذاشتن آن برای عموم «دوست ودشمن » از طرف حضرت علی (ع) از وقایع جالب جنگ صیفین است.
چون دشمن فکر می کرد حضرت علی (ع) مقابله به مثل خواهد کرد. به دنبال این فتح حضرت چند روزی را ترک محاصمه وبه اصطلاح امروز «در آتش بس» اعلام کردند وبعد در برابر تعجب عده ای وسئوال برخی که شاید این تامل ودرنگ بخاطر ترس از شهادت باشد، فرمود:
«بخدا قسم یک روز جنگ کردن رابه تاخیر نینداختیم مگر برای آنکه می خواهم گروهی بیدار شده وبه من ملحق گشته وهدایت شوند. با چشم کم نور خود روشنی مرا ببینند واین تامل ودرنگ درکا ر زار نزد من محبوتر است که آن گمراهان را بکشم»
به اندازه ای رهبران ما به مسئله «تربیت» توجه داشتند که حضرت علی (ع) می فرماید:
رسول خدا (ص) هنگام اعزام من به یمن فرمود:
«یا علی ...اگر یک نفر به وسیله تو مسلمان شود بهتر است از آنچه که خورشید برای آن می تابد»
درحدیت دیگری رسول خدا (ص) دراهمیت تربیت انسانها می فرماید:
«اگر خداوند به وسیله تو یک فرد را هدایت کند برای تو بهتر است از دنیا وآنچه که در نیاست»