عشق او باز اندر آوردم به بند
کوشش بسیار نامد سودمند
این بیت٬مطلع معروفترین شعر اوست.رابعه کعب قزداری بلخی را می گویم٬شاعر مشهور قرن چهارم هجری که به قولی اولین زن شاعر پارسی گو است.این غزل معروف او در کتاب زبان وادبیات فارسی عمومی دوره ی پیش دانشگاهی آمده است و در معرفی وی ذکر شده:
رابعه قزداری یکی از شاعران مشهور قرن چهارم ومعاصر سامانیان است.پدر او « کعب» اصلآ عرب بود ودر حدود بلخ حکومت داشت. مشهور است که رابعه عاشق بکتاش ٬غلام برادرش ٬ شد.
شک نیست که این دو خط در معرفی شاعر زنی که بیش از هزار سال پیش اشعاری شیوا و روان سروده است ٬کافی نیست .از همین رو بران شدم که در اینجا هر چند کوتاه به معرفی وی بپردازم.
گفته می شود که اصل دودمان رابعه به عربستان باز می گردد٬اما زادگاه وی در ناحیه ی قزدار یا خضدار بلوچستان پاکستان در هشتاد فرسنگی بست بوده است. از جزئیات زندگی رابعه و قبیله ی او چیز زیادی در دست نیست ٬اما گفته می شود کعب در تعلیم وتربیت دخترش کمال توجه را داشته است و در هنگام مرگ نیز به پسرش ٬حارث٬ وصیت کرده که بخوبی از او نگهداری کند.عطار درمثنوی الهی نامه ی خود در این باره می گوید:
چو وقت مرگ پیش آمد پدر را به پیش خود نشانید آن پسر را
بدو بسپرد دختر را که زنهار زمن بپذیرش و تیمار می دار
ز هر وجهی که باید ساخت کارش بساز و تازه گردان روزگارش
البته در کتب تذکره نامی از استاد یا استادان وی برده نشده است اما تذکره نویسان اذعان داشته اند که وی دانش وتبحر علمی بسیاری داشته است.