عنوان کتاب و یا کتابهای آسمانی که افراط و تفریط در متون آنها تباهی می آفریند، بی معنی است. وقتی که ما و زمین و خورشید مان خود آسمانی هستیم و از ذراتی از مادهً نور تشکیل شده ایم که خود با سرعتی سرسام آور در حرکت دورانی کاینات شریکند. آنهم در حالی است که اگر از فضای خالی موجود درکلّ مواد کره زمین صرف نظر کنیم، اندازهً مجموع این ارواح زندهً سیار از یک توپ فوتبال بزرگتر نخواهد بود..
پیشگویان بزرگ تاریخ
نقش مایۀ عقرب در آثار تمد ن های پیش از تاریخ ایران
خطّ
تاریخ پیدایی خط، به درستی معلوم نیست. این اندازه روشن است که نخستین نوشتارهای انسان، بسیار ساده و ابتدایی بوده است؛ به این معنی که با طرزی به دور از ظرافت تصویر چیزها را می¬کشیدند و به این ترتیب مقصود خود را به دیگران می¬فهماندند. به این نوع خط « خط تصویری » می¬گویند.
خط تصویری به تدریج تکامل پیدا کرد و پس از گذشتن از مرحله¬ علامت¬نویسی (معنی نگاری) به مرحله¬ی الفبایی قدم گذاشت. الفبا برای اولین بار در میان فنیقیها، که در سرزمین فنیقی (لبنان کنونی و حوالی آن) سکونت داشتند، رواج پیدا کرد و از آنجا به سایر جاها پراکنده شد. ایرانیان در دوره¬ پادشاهی مادها، علامتهای میخی بابلی را اقتباس کردند و مانند فنیقیها، از آن الفبایی مستقل ترتیب دادند.
خط میخی: الفبایی را که ایرانیان در عهد باستان به کار می¬بردند، خط میخی نام نهاده¬اند. این نام گذاری از آن جهت بوده¬ است که برای نوشتن آن از میله¬ آهنی کوچک یا چوبی شبیه به میخ استفاده می¬کردند و خطهایی که با آن بر لوحه¬های گلی نقش می¬کردند شبیه به میخ بود.
این خط که می¬توان آن را خط « هجایی » نامید، دارای سی و شش حرف (هجا) بود و از چپ به راست نوشته می¬شد.
خط اوستایی: تاریخ اختراع خط اوستایی را اواخر دوره¬ ساسانی دانسته¬اند. از این خط برای نوشتن متون دینی مربوط به آیین زردشتی، به ویژه کتاب اوستا استفاده شده است. این خط از راست به چپ نوشته می¬ شد و چهل و چهار حرف داشت.
خط پهلوی: خطی را که ایرانیان در عصر اشکانی و ساسانی به کار می¬برند و تا چند قرن بعد از اسلام هم به کار می¬رفته است، خط « پهلوی» می¬نامند. کلمه¬ی «پهلوی» اصلاً از واژه¬ی «پژتو» گرفته شده که اسم قوم اشکانی بوده است.
خط پهلوی که قسمت عمده ادبیات پارسی میانه بدان نوشته شده دارای اصلی آرامی (یکی از خطوط سامی) است. این خط بیست و دو حرف (هجا) داشته و به مانند اوستایی از راست به چپ نوشته می-شده است.
زبان
زبان ایرانیان پیش از اسلام – که مادر و ریشه¬ زبان روز ایران است – پارسی (فارسی) نامیده می-شود. این زبان از شاخه¬ زبان¬های هندو اروپایی است و به سه دوره¬ی جداگانه تقسیم می¬شود :
1. فارسی باستان: که در دوره¬ی هخامنشی رایج بوده و فرمانها و نامه¬های شاهان به آن زبان نوشته می¬شده است.
و...